Biologische tandheelkunde
De moderne geneeskunde heeft in de behandeling van acute ziekten een bijna ongelooflijke perfectie bereikt. Dit geldt zowel voor de interne geneeskunde met al haar vakdisciplines (zoals longgeneeskunde) als ook voor chirurgische ingrepen. Medebepalend was hier de moderne pharmacie. Maar bij chronische ziekten word hooguit een relative verzachting van de symptomen bereikt.
De gewone tandheelkunde is binnen de geneeskunde een volledig geisoleerde specialisatie. Dit is niet enkel het geval met tandheelkunde. Ook binnen de geneeskunde communiceren specialisaties niet echt gemakkelijk met elkaar. De tandheelkunde vormt daar geen uitzondering in. Zij ontkent de invloed van afgestorven tandweefsel op het lichaam, terwijl dit gemakkelijk met de toxicologie en immunologie valt aan. te tonen. Dode tanden zoals ook chronische tandvlees- en kaakbotonstekingen veroorzaken voortdurend een zogenoemde subchronische `ontstekingsreactie ` van het imuunsystem ( cytokine-response) .
De cytokine responseleidt uiteindelijk tot een chronische ziekte. De tandheelkunde (volgens het boekje) doet als of geen multimetalisme (zie later) onstaat in een en hetzelfde oplosmiddel (peeksel) door het verwerken van verschillende metaal –legeringen.
Op het grensvlak van twee verschillende metalen ontstaat een elektrisch potentiaalverschil. De biologische invloed daarvan op het organisme word ontkent door de gewone tandheelkunde.